Podsumowania i plany…

Nadchodzący Nowy Rok to nie tylko okres radości, ale również zadumy nad tym,
co minęło i nad tym, co nas czeka.

„Wszystko na świecie przemija powoli; Pamięć o szczęściu i o tym co boli; 

Wszystko przemija, jak chce przeznaczenie; pozostaje nam wspomnienie„.

Moja psychika jest tak zakodowana, że pamiętam więcej złych, przykrych chwil niż tych radosnych, stąd i wspomnienia krążą wokół zranień, przykrości, błędnych decyzji lub niespełnionych marzeń.  Czasami odnoszę  wrażenie, że pisany mi jest los nieszczęśnika. Niestety, geny pesymistki dają znać o sobie; nie potrafię cieszyć się byle czym. A przecież inni mają gorzej, biedniej i bardziej pod górkę. Nie mam specjalnego powodu do narzekań, do biadolenia i żalu do minionego Roku. Był, jaki był i trzeba na niego spuścić zasłonę milczenia. Tak bardzo chciałabym umieć zastosować w życiu poniższą maksymę i…umieć cieszyć się chwilą;

„Wczoraj do nas nie należy; jutro niepewne, tylko dziś jest moje/twoje„. 

Zanim zaniosę modlitwy i prośby dotyczące „planów” na rok 2019 ; świadoma jestem tego, że mam za co dziękować Bogu. Przede wszystkim za lata życia i opiekę Bożą nade mną przez tak długi czas [ nie wypada kobiecie liczyć lat:)].  Choć siwy włos na skroni [farba to tuszuje] i zmarszczka twarz zdobi, to wciąż  nie czuję na karku oddechu staruchy – kostuchy.  Ze zdrowiem różnie bywało; raz lepiej, raz gorzej, ale to nie powód do narzekań. Dzięki Bogu, a właściwie wstawiennictwu i troskliwości Maryi moje małżeństwo, przypieczętowane sakramentem, mimo różnych zawirowań, przetrwało wiele lat. Zaś rodzicielstwo okazało się odpowiedzialne. Sukces wychowawczy nie przypisuję sobie. To dzięki Bożej pomocy udało się nam dobrze wychować potomstwo. Dziś synowie pieczołowicie troszczą się o swoje rodziny zapewniając im nie tylko byt, lecz także rozpieszczając swoje dzieci,  nasze wnuki [moim  zdaniem- za bardzo rozpieszczane]. Takie nastały czasy, że młode pokolenie samo już nie wie, czego tak naprawdę chce. Każda zabawka daje chwilowe zadowolenie, a potem w kąt i nagabywanie na coś nowego. Zastanawiam się – czy są tego granice? ale… to już nie mój problem. Z satysfakcją i dumą stwierdzam, że nie zawiodłam się na zawierzeniu Maryi i Bogu. Pod ICH opieką bezpiecznie dobiłam do …brzegu. Wypełniłam swoje powołanie; Boże, mój Panie  – dziękuję Ci za opiekę i wsparcie; dziękuję za wszystko;  

„Dziękuje Ci Boże za wszystko
za wszystkie radości i łzy
za to, że mogę w ciszy
wtedy gdy nikt nie słyszy
powiedzieć przebacz i pomóż mi;
bo któż pomoże jeśli nie Ty?
bo któż pomoże jeśli nie Ty?”

–Dziękujmy Bogu, że nam dał niezwykły dar. Dał nam CZAS. Cieszymy się swoim darem.

PLANY NA ROK 2019;

Jeszcze nie wiem, ale może … wreszcie oderwę cztery litery od kanapy? może zacznę na poważnie uczyć się języka obcego?  a może dołączę do grona osób starszych zrzeszonych w Domu Dziennego Pobytu? a może zrobię prezent dla męża i dla siebie w postaci pobytu w kurorcie ?

„A może byśmy tak, najmilszy, wpadli na dzień do …..? Może tam jeszcze zmierzchem złotym ta sama cisza trwa …”

Tak się rozmarzyłam. Mój Boże – „Chciałaby dusza do raju, ale grzechy nie puszczają”.

Daj Boże dobre zdrowie, wspieraj w cierpieniu i proszę błogosław moje myśli oraz słowa; a kiedy już dobiegnie końca moja życiowa droga; proszę –  módl się za nami święta Boża Rodzicielko- teraz i w godzinie śmierci naszej.

„Niech się dzieje wola Nieba, z nią się zawsze zgadzać trzeba”.

A może….czas ograniczyć lub zaprzestać blogować???