Kłopoty…Kto ich dziś nie ma ???
Reklamy
Testament Maryi…
Program życiowy;
„Zróbcie wszystko cokolwiek wam powie (J 2,5)
„Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie…„. W tym krótkim zdaniu zawiera się cały życiowy program, który Maryja – Mistrzyni zrealizowała jako pierwsza spośród uczniów Chrystusa i którego dzisiaj uczy również nas. Jest to program życia oparty na mocnym i pewnym fundamencie, jakim jest Jezus Chrystus. Matka – drogą do Syna. Maryja drogą do Jezusa.
Na weselu w Kanie Galilejskiej jest Maryja, jest Jezus, są Jego uczniowie. Jest ludzka radość i jest smutek, wynikający z niezręcznej sytuacji – braku wina. W Kanie jest też pierwszy znak – cud Jezusa, niejako wymuszony przez Maryję. I jest to typowy obraz naszego codziennego życia. Nasza Kana – to nasze małe przyjemności, radości, wesela, ale również trud, braki, smutek, cierpienie. W naszej Kanie jest Jezus i Maryja.
Kardynał Wyszyński: „Wszystko postawiłem na Maryję!”
8 grudnia 1953 roku w Stoczku Warmińskim Ksiądz Prymas złożył akt osobistego oddania się w niewolę Matki Najświętszej: „Oddaję się Tobie, Maryjo, całkowicie w niewolę (…). Wszystko, cokolwiek czynić będę przez Twoje ręce Niepokalane, Pośredniczko łask wszelkich, oddaję ku chwale Trójcy Świętej – Soli Deo!„. 
[obrazek z netu]
———————————————————–
Totus Tuus J.P.II
Totus Tuus (z łac. „Cały Twój”) – dewiza papieża Jana Pawła II, kilkakrotnie powtórzona w jego testamencie. Jest ona cytatem z modlitwy z Traktatu o prawdziwym nabożeństwie do Najświętszej Maryi Panny św. Ludwika Marii Grignion de Montfort (1673-1716). Była ona jego zawołaniem biskupim już w czasach krakowskich. Modlitwa ta brzmi:
„Jestem cały Twój i wszystko, co moje, do Ciebie należy. Przyjmuję Ciebie całym sobą. Daj mi Swoje serce, Maryjo”.
[obrazek z netu ]
Wniebowzięta, Zielna i Zwycięska
Oficjalna nazwa święta, które w Kościele katolickim obchodzimy 15 sierpnia, to Uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny. Nazwa – Matki Bożej Zielnej, to nazwa popularna, zwyczajowa . Uroczystość ta jest największym i prawdopodobnie również najstarszym świętem maryjnym chrześcijaństwa.
„Tajemnica zmartwychwstania i wniebowzięcia jest przewidziana dla wszystkich ludzi, dlatego nie sprzeciwia się rozumowi, aby Chrystus dla swojej Rodzicielki przyspieszył ten dzień… „– mówi bp Marek Marczak, biskup pomocniczy archidiecezji łódzkiej, w rozmowie z ks. Pawłem Kłysem.
Nie mnie robić wykład na temat TAJEMNIC. Nie mam ku temu żadnych podstaw, ale…. mam serce i czucie; zgadzam się i rozumiem słowa Adama Mickiewicza [mój ulubiony poeta]; „Czucie i wiara silniej mówi do mnie niż mędrca szkiełko i oko” oraz „Miej serce i patrzaj w serce„.
Matka Boża Zielna – Maryja – Matka Chrystusa wraz z ciałem została wzięta do nieba. DOGMAT, bardzo bliski memu sercu i czuciu. Przypomina mi to święto czasy, gdy jako dziecko, biegałam po łące, [umoczona po pachy od rosy], zbierając kwiaty i zioła na bukiet dla Mamy Pana Jezusa. Należałam wówczas do kościoła [parafii] pw. Matki Boskiej Częstochowskiej, stąd poniższy wiersz napisany jakby dla mnie;
Wiersz Jana Lechonia;
„O wy, kwiaty mej młodości, prosto z łąki zioła,
Co na Matkę Boską Zielną znoszą do kościoła,
I stawiają Częstochowskiej, by podniosła rączkę,
Nad firletkę, macierzankę i nad srebrną drżączkę,
Nad rozchodnik i lawendę, nad rutę i miętę,
Bo to wszystko przecież Boże, bo to wszystko święte,
Jak stajenka betlejemska z prostym polskim bydłem,
Tak zrównane są te zioła z mirrą i kadzidłem…”
ilustracja: obraz „Matka Boża Zielna” – Adam Setkowicz (1876 – 1945)
Cóż to jest prawda!?
Cóż to jest prawda!?
To pytanie zadał Piłat Jezusowi, kiedy Ten stwierdził, że przyszedł na świat, aby dać świadectwo prawdzie (por. J 18,37-38). Prefekt Judei nie czekał jednak na odpowiedź, bo jak zauważa ewangelista: „To powiedziawszy wyszedł…”. Gdyby rzeczywiście był zainteresowany odpowiedzią, mógłby usłyszeć: „Ja jestem drogą i prawdą, i życiem”, „Jeżeli będziecie trwać w nauce mojej, […] poznacie prawdę, a prawda was wyzwoli”.
Jan Paweł II w rozmowie z André Frossard został zapytany o to, które zdanie z Ewangelii wybrałby, gdyby miał przekazać tylko jedno jedyne. Padła zdecydowana odpowiedź: „Prawda was wyzwoli” (J 8,32). A przecież można byłoby się spodziewać jakichś zdań o miłości lub miłosierdziu. Zauważmy jednak, że nawet Faustyna Kowalska, Apostołka Miłosierdzia, w swoim „Dzienniczku” wyznaje: „Największą radość mam w duszy, kiedy poznaję prawdę” (nr 410).
http://www.katolik.pl/coz-to-jest-prawda–,29445,416,cz.html
Serce Matki…
Jutro minie 15 lat, gdy pożegnaliśmy naszą śp. Mamę. A mnie wciąż Jej brakuje. Wybieram się w podróż na Jej grób [słuchając piosenki Violetty Villas już ryczę; jestem skąpana we łzach i usmarkana].
MAMO tak bardzo TĘSKNIE ZA TOBĄ. Dzięki Ci Jezu, że zabierając mi Mamę [ w dniu, w którym obchodzone jest w KK święto PRZEMIENIENIA PAŃSKIEGO], nie uczyniłeś mnie sierotą. Oddałeś mnie pod opiekę swojej Matki. Wielkie dzięki Ci Jezu Chryste. Tobie cześć i chwała na wieki.
„Jedynie serce Matki uczuciem zawsze tchnie;
Jedynie serce Matki o wszystkim dobrze wie;
Dać trochę ciepła umie i każdy ból zrozumie;
A gdy przestaje dla nas bić, tak ciężko, ciężko żyć”.
RODZINA JEZUSA…
Nie mam czasu na polemikę ze świadkami Jehowy oraz protestantami na temat roli Maryi w dziele Zbawienia, lecz ich kłamstwa i pokrętne tłumaczenia, wedle swego rozumienia Pisma Św. przyprawiają o zawrót głowy i … burzy się krew w żyłach, a przy takim upale, to zawał albo udar murowany.
„Jezus Chrystus Syn Maryi”. O innych synach i córkach Maryi nie czytałam w Biblii. Nigdzie w Piśmie Św. nie znalazłam wersetu, który by mówił o synach i córkach Maryi. Jeśli ktoś z Was natrafił na taki zapis – proszę o dowód.
„Właśnie tłum ludzi siedział wokół Niego, gdy Mu powiedzieli: „Oto Twoja Matka i bracia na dworze pytają się o Ciebie”. (Mk 3,32)
Fragmenty Nowego Testamentu Mt 12:46n., 13:55n., Mk 3:31n., 6:3, Łk 8:19n., J 2:12, 7:3nn., Dz 1:14, nie wykazują, że ci bracia i siostry to dzieci Maryi i Józefa – nigdzie też nie zostali oni nazwani ich rodzicami. Nigdzie też Nowy Testament nie mówi, że braci tych spłodził Józef lub urodziła Maryja.
Łk 2:41 mówi, że rodzice Jego co roku udawali się w daleką podróż do Jerozolimy, ale nie wspomina tam o żadnej gromadce dzieci. Mowa jest jedynie o Jezusie, Józefie, Maryi i o krewnych (Łk 2:44). Mt 2:14-23 opisujący powrót rodziny z Egiptu też nic nie mówi o siostrach i braciach.
To, że Jezus nazywany jest „pierworodnym” (Łk 2:7) nie oznacza, że musiał mieć rodzeństwo. Wygubienie pierworodnych w Egipcie (Wj 12:12) nie mówi, że każdy Egipcjanin musiał mieć więcej niż jednego syna. Pierworodny w Biblii to prawny dziedzic. Odebrać komuś pierworodztwo to tyle co odebrać jego należność (Rdz 27:33-36) por. przypis BT do Łk 2:7).
Nie będę się rozpisywać; jeśli ktoś zainteresowany odsyłam pod link ;
https://opoka.org.pl/biblioteka/T/TB/bracia.html
” Stopień pokrewieństwa
Na czym dokładnie polegało pokrewieństwo „braci” z Jezusem? Na pewno nie byli braćmi rodzonymi. Gdyby tak było, nie byłoby możliwe powstanie wyraźnie poświadczonej w Ewangeliach wiary w dziewictwo Maryi (Mt 1,18-25; Łk 1,26-38). Gdyby Jezus miał rodzeństwo, nie miałaby też racji scena pod krzyżem (J 19,26n), w której Jezus powierza swoją matkę uczniowi umiłowanemu, wypowiadając adopcyjne formuły „oto syn twój”, „oto matka twoja”, ten zaś przejmuje nad nią opiekę. Twierdzenie, że chodziło o rodzonych braci, upowszechniali w czasach nowożytnych liberalni protestanci oraz Żydzi, zwalczający katolicką wiarę w dziewictwo Maryi. Pomagało im to, że w językach zachodnich słowo „brat” oznacza z zasady braci rodzonych, a nie ciotecznych.
W językach semickich, po hebrajsku i aramejsku, oznaczało ono natomiast ogólnie krewnych, nawet dalszych (Rdz 13,8; 14,14; 24,27; 29,12 — i tak samo w greckim przekładzie Starego Testamentu). Podobnie jest w części Polski, kuzynów nazywa się w skrócie braćmi i siostrami. Chodziłoby więc o kuzynów Jezusa. Istotnie, o dwóch z tych braci czytamy, że ich matka to obecna pod krzyżem Jezusa „Maria, matka Jakuba i Józefa” (Mt 27,56), która równolegle jest nazwana „siostrą matki jego, Marią Kleofasową” (J 19,25), „Marią [od] Jakuba Małego i Joseta” (Mk 15,40), „Marią [od] Joseta” (Mk 15,47) i „Marią [od] Jakuba” (Mk 16,1). Zauważmy przy okazji, że mało jest prawdopodobne, by rodzone siostry nosiły to samo imię Mariam (tak ono dokładnie brzmiało). „Siostra” matki Jezusowej musiała być jej kuzynką bądź szwagierką.
Z kolei według świadectwa Hegezypa, piszącego w drugiej połowie II w., które przytoczył starożytny historyk Kościoła Euzebiusz z Cezarei (Historia kościelna 3,11 i 32; 4,22), bracia Pańscy to krewni św. Józefa. Szymon, brat Jakuba i jego następca jako głowa Kościoła jerozolimskiego był synem Kleofasa (Klopasa), brata św. Józefa, i poniósł śmierć męczeńską jako chrześcijanin i potomek Dawida. Obok wspomniano Judę jako jednego „z tak zwanych braci Zbawiciela”, a także wnuków Judy (3,19-20). W środowisku chrześcijan pochodzenia żydowskiego, z którego pochodził Hegezyp, uchodzili więc oni za braci stryjecznych Jezusa. Opinię tę podzielał potem między innymi św. Hieronim.
Ponieważ po grecku użycie przenośne lub luźniejsze słowa „brat” jest rzadkie, Ojcowie Kościoła skłonni byli uważać braci Pańskich za braci przyrodnich Jezusa, synów Józefa z pierwszego małżeństwa. Wiąże się to z przedstawianiem go jako dużo starszego od Maryi. Istnieje jeszcze jedna podobna możliwość. W starożytności dość częste było adoptowanie dzieci, w tym dzieci bliskich krewnych. Gdyby np. św. Józef wychowywał dzieci zmarłego brata, mówiono by o nich jako o dzieciach Józefa.
Dzisiejsi uczeni rzadziej przyjmują ten pogląd, ale może mu sprzyjać nazwanie Jezusa „synem Maryi” w Mk 6,3 — jak gdyby w ten sposób starano się go odróżnić od dzieci czy podopiecznych Józefa. Ciekawe, że Ewangelia chwilę potem mówi o innych braciach przyrodnich z różnych matek, Herodzie i Filipie (Mk 6,17-18). Hipotezie powyższej może też sprzyjać odkryta w 2002 roku skrzynka kamienna z napisem aramejskim „Jakub, syn Józefa, brat Jezusa”; w takich skrzynkach umieszczano kości zmarłych. Wniosek wysnuwany z tego odkrycia przez laickie media, jakoby Jezus miał rodzonego brata, jest oczywiście nierzetelny. Po pierwsze, wcale nie wiemy, czy faktycznie skrzynka ta mieściła niegdyś kości Jakuba, brata Pańskiego, gdyż wszystkie trzy imiona z tego napisu były w ówczesnej Palestynie bardzo pospolite. Po drugie słowo „brat” mogło bez trudności oznaczać właśnie brata przyrodniego lub wychowywanego w jednym domu kuzyna.”
WYMIANA ZDAŃ …
Moim zdaniem – w poście [notce] sygnalizujemy temat. Nie lubię czytać elaboratów. Bowiem w potoku słów umyka myśl przewodnia. W notce sygnalizuje się sprawę, a na jej temat w komentarzach rozwija się dyskusja. Wszak każdy ma nie tylko własne spojrzenie na zagadnienie, lecz także osobiste doświadczenie. To tak jak w ocenie jakiegoś wypadku. Wielu świadków, a każdy zapamięta inny szczegół. Lubię, takie rozbieranie na czynniki pierwsze, jakiegoś tematu. To nie tylko poszerza moje horyzonty, ale czasami nawet bywa pouczające. Zaś odnośnie uwagi; kopiuj -wklej, mam także swoje zdanie. Lubię sobie tu zapisać niektóre treści skopiowane od innych [zachowując zasady prawa autorskiego], aby mieć je pod ręką, a nie szukać ich potem po necie. Dla przykładu; lubię ozdabiać treść obrazkami. Traktuję to jako przerywnik w „monologu” notki. Przy pamięci wzrokowej [i wraz ze starością pogarszającym się wzroku], obrazek przemawia do mnie bardziej, niż zlewające się w jedną całość, literki. Według mnie- celem prowadzenia blogów jest – WYMIANA ZDAŃ. Jesteśmy tak różnorodni i różni w poglądach, a jedno słowo może mieć tak wiele znaczeń, że bez komentarza [ i pół litra] zagadnienia nie rozbierzesz. No to … uśmiechnij się. Opowiem Wam kawał [wyczytany w necie];
” Syn mojej przyjaciółki, to baaardzo wyszczekany pięciolatek. Ostatnio wśród urodzinowych prezentów znalazła się piękna i szpanerska bluza bramkarska, o której marzył. Przyjaciółka zaraz po odpakowaniu prezentu przywdziała go na pociechę i pochwaliła:
– Adaś, ale wspaniałą masz bluzę, rewelacyjna! Naprawdę świetnie w niej wyglądasz!
Na co Adaś ze szczerością:
– Nie szata zdobi człowieka, to po prostu ja jestem taki wspaniały…”
Święci – patroni…
Większość z nas – katolików, ma swoich patronów oraz ulubionych świętych. Tak się składa, że w tym tygodniu powszechnie znani święci; wczoraj św. Brygidy; dziś świętej Kingi; jutro św. Krzysztofa, a we czwartek święto św. Anny [Hanny] i św. Joachima – Rodziców Maryi – Matki Jezusa [o czym na swym blogu tylko przypominam].
Św. Brygida – patronka Szwecji i Europy
[zdjęcie z netu]
Święta Kinga. Matka biednych i strapionych
Wizerunek św. Kingi na obrazie w klasztorze klarysek w Starym Sączu [zdjęcie z netu].
Święty Krzysztof – patron kierowców i podróżujących
[zdjęcie z netu] Święty Krzysztof pędzla Bernardo Strozzi
Święta Anna -Babcia Pana Jezusa
Patronka szczęśliwego małżeństwa i dzieciństwa, matek, wdów, kobiet oczekujących dziecka, gospodyń, żeglarzy, stolarzy artystycznych, tkaczy, tokarzy, krawców, młynarzy, piekarzy, służących, górników kopalni złota oraz szkół chrześcijańskich ;
jest wzywana w modlitwie o deszcz, o poprawę pogody, o znalezienie rzeczy zgubionych.
Patron małżeństw – święty Joachim
św. Anna matka Maryi- św. Joachim – ojciec Maryi ; [zdjęcie z netu]
Mnie osobiście najbliższe jest imię ANNA [HANNA], gdyż to patronka naszej wnuczki. Na zdjęciu wnuczka Hania ze swym braciszkiem Rysiem.
WSZYSTKIM ANNOM i HANNOM SKŁADAM SERDECZNE ŻYCZENIA IMIENINOWE
Mea culpa…
Pod poprzednią notką w komentarzach pojawił się temat Ducha Świętego. Zbyszek zwrócił moją uwagę, że „nazbyt mało poświęcamy uwagi Duchowi Świętemu„.
„Dlatego powiadam wam: Każdy grzech i bluźnierstwo będą odpuszczone ludziom, ale bluźnierstwo przeciwko Duchowi nie będzie odpuszczone. Jeśli ktoś powie słowo przeciw Synowi Człowieczemu, będzie mu odpuszczone, lecz jeśli powie przeciw Duchowi Świętemu, nie będzie mu odpuszczone ani w tym wieku, ani w przyszłym.”
„Mea culpa, mea maxima culpa” gdyż faktycznie na swoim blogu rzadko zamieszczam modlitwy do Ducha Świętego. Wprawdzie w Kościele zwraca się uwagę, że;
„Trzy największe uroczystości roku kościelnego są poświęcone trzem Osobom Trójcy Przenajświętszej:
1 ) Boże Narodzenie jest świętem Boga Ojca, bo świętem Ojcostwa Bożego – Ojciec Przedwieczny zsyła Syna swego Jednorodzonego na ziemię, by grzeszną ludzkość odkupił.
2) Wielkanoc jest świętem Boga Syna, który po męce i śmierci krzyżowej uwieńczył dzieło Odkupienia chwalebnym Zmartwychwstaniem.
3) Zielone Świątki [Zesłanie Ducha Świętego] są świętem trzeciej Osoby boskiej, Ducha Świętego, którego Ojciec i Syn zsyłają na świat, aby to, co Ojciec stworzył, a Syn odkupił, zostało utwierdzone i poświęcone przez Niego.”
W naszym kraju święta Bożego Narodzenia i Wielkanocy są hucznie obchodzone, a Zesłanie Ducha Świętego pozostaje jakby w cieniu tych świąt. Pamiętam z dzieciństwa, że przed świętem Zesłania Ducha Świętego [Zielone Świątki] Mama co roku dokładnie wysprzątała cały dom i dekorowała tatarakiem oraz gałązkami brzozy. Podziałało to na zmysły, gdyż do tej pory przechowuję w pamięci ten obraz i zapach. Miłe wspomnienie dzieciństwa.
Po raz pierwszy zetknęłam się [tak świadomie i na poważnie] z działaniem Ducha Świętego przy sakramencie Bierzmowania. Wówczas to poznałam dary Ducha Świętego i o te dary prosiłam modlitwą;
drugie spotkanie z Duchem Świętym, które wywarło na mnie mocne wrażenie było przy sakramencie małżeństwa , gdy usłyszałam w wykonaniu organisty [aż dostałam gęsiej skórki] hymn do Ducha Świętego
Veni Creator Spiritus – Hymn do Ducha Świętego
|
1.Veni, Creator Spiritus, 2. Qui diceris Paraclitus, 3. Tu septiformis munere, 4. Accende lumen sensibus: 5. Hostem repellas longius, 6. Per te sciamus da Patrem, 7. Deo Patri sit gloria, |
1. O Stworzycielu Duchu, przyjdź, 2. Pocieszycielem jesteś zwan, 3. Ty darzysz łaską siedmiokroć, 4. Światłem rozjaśnij naszą myśl, 5. Nieprzyjaciela odpędź w dal, 6. Daj nam przez Ciebie Ojca znać, 7. Niech Bogu Ojcu chwała brzmi, Amen. |
a potem, kiedyś przy konfesjonale, otrzymałam od spowiednika karteczkę z treścią modlitwy do Ducha Św. [wtedy jeszcze nie miałam internetu] ;
O Duchu Święty, duszo mej duszy, uwielbiam Cię, oświecaj mnie, umacniaj, pocieszaj i pouczaj, co mam czynić. Poddaję się chętnie wszystkiemu, czego ode mnie zażądasz, pragnę wszystko przyjąć, co na mnie dopuścisz. Daj mi tylko poznać Twoją świętą wolę. Amen.
„Heretycka pieśń „Serdeczna Matko”???
ROZGNIEWANY BÓG i MIŁOSIERNA MATKA
Co niektórzy protestanci [m.in.zielonoświątkowcy] uważający się za znawców Pisma Św. uznają za gorszące słowa pieśni „Serdeczna Matko”. Mnie osobiście, szczególnie pierwsza i druga zwrotka tej pieśni, bardzo wzrusza;
1) Serdeczna Matko, Opiekunko ludzi,
Niech Cię płacz sierot do litości wzbudzi!
Wygnańcy Ewy do Ciebie wołamy,
Zlituj się zlituj, niech się nie tułamy.
2 ) Do kogóż mamy wzdychać, nędzne dziatki?
Tylko do Ciebie, ukochanej Matki,
U której serce otwarte każdemu,
A osobliwie nędzą strapionemu.
Byle „dokopać” katolikom podważa się albo poddaje w wątpliwość kult Maryi. Mnie zastanawia – kogo i dlaczego, aż tak bardzo razi, cześć oddawana Matce Syna Bożego? Nie będę się rozpisywać na ten temat; gdyż w internecie mądrzejsi ode mnie temat ten opracowali; zainteresowanym polecam;
ROZGNIEWANY BÓG I MIŁOSIERNA MATKA
https://opoka.org.pl/biblioteka/T/TD/praca_nad_wiara/rozgniewany.html
———————————————————————————————————-
„Matka tych, którzy stracili wiarę” [też z internetu]
Drugi temat naszego dyptyku natychmiast przywodzi na pamięć Konrada z trzeciej części Dziadów, którego przed ostatecznym upadkiem uratowało jedynie to, że również jego apostazja nie była ostateczna, gdyż – jak go bronił Archanioł przed Bożą sprawiedliwością – „on szanował imię Najświętszej Twej Rodzicielki”. Zacznijmy może od przypomnienia tego szczegółu w dramacie Mickiewicza, żeby następnie zasygnalizować inne świadectwa żywotności owego wątku w literaturze polskiej i wreszcie wskazać na jego teologiczne korzenie.
Wszystko zaczęło się od bluźnierczej piosenki Jankowskiego, w której natrętnie powtarzały się imiona „Jezus, Maryja”. Uraziło to religijne uczucia Konrada, mimo że uważał się przecież za niewierzącego:
Słuchaj, ty! - tych mnie imion przy kielichach wara.
Dawno nie wiem, gdzie moja podziała się wiara,
Nie mieszam się do wszystkich świętych z litaniji,
Lecz nie dozwolę bluźnić imienia Maryi.
Wówczas Kapral, dawny legionista, interpretuje to zachowanie Konrada jako znak, że nie utracił on wiary do końca, a to daje nadzieję odzyskania – nawet z naddatkiem – utraconego skarbu. Cześć dla imienia Maryi będzie ostatnią rękojmią ocalenia dla zbłąkanego bohatera:
Dobrze, że Panu jedno to zostało imię —
Choć szuler zgrany wszystko wyrzuci z kalety,
Nie zgrał się, póki jedną ma sztukę monety.
Znajdzie ją w dzień szczęśliwy, więc z kalety wyjmie,
Więc da w handel na procent, Bóg pobłogosławi,
I większy skarb przed śmiercią, niźli miał, zostawi.
Następująca potem opowieść Kaprala o swojej obronie imienia Maryi, a następnie ocaleniu z nocnej rzezi w oberży hiszpańskiej kończy się zdaniem, którego prawdziwości wkrótce miał zaznać również sam Konrad:
Otóż widzisz Pan, że ja tym imieniem żyję.
Wspomnieliśmy już, że wzgląd na imię Maryi był ważnym argumentem Archanioła w obronie Konrada przed Bożą sprawiedliwością.
Tak się przedstawia materialna zawartość tego motywu w Dziadach. Zanim wskażemy teologiczną tradycję, z której on wyrasta, posłuchajmy napisanej w sto lat później modlitwy bliźniaczego brata Konrada. Nie ma on w sobie nic z tytana, biorącego los całego narodu na ramiona, walczy on po prostu o własną duszę. Ale, podobnie jak Konrad, utracił już wiarę i tylko jakieś tajemnicze przywiązanie do Matki Bożej uzdalnia go jeszcze do modlitwy. Tym jeszcze różni się od Konrada, że – choć niewierzący – wprost modli się o wiarę, a Matki Bożej trzyma się świadomie i równie kurczowo, jak spadający taternik ubezpieczającej go liny. Mam na myśli Modlitwę do Matki Boskiej Teodora Bujnickiego:
Budzimy się ze snu ciężkiego bardzo samotni
i krzyż wiszący nad łóżkiem już nie mówi do nas
kładziemy ręce na skroniach niby na przęsłach zwrotnic
gdzież jest Anioł co zstąpi by nas pokonać, przekonać?
Panno niepokalana, Ty wiesz jak pragnę boleśnie
uwierzyć w Twojego Syna i prawdy tak bardzo piękne
Ty wiesz dlaczego się zrywam i krwawię i wołam we śnie
do Boga Miłosiernego przed którym boję się klęknąć.
Ach czemu w Twoją Legendę jest mi uwierzyć zbyt łatwo
i czemu w sercu jałowym wschodzą trujące plony
Nauczycielko wątpiących, Pocieszycielko strapionych
do stóp Twych depczących węża przypadam z modlitwą o światło!
Niekiedy znów poeta podejmie się roli Archanioła, wstawiającego się za tymi, których wiara nie zdołała się uwyraźnić, lecz tli się gdzieś ukryta w głębi duszy. W ten sposób ks. Jan Twardowski modli się za niewierzących, aby za przyczyną Bożej Matki mogli wejść do Królestwa „poza kolejką”, „z zapasowym kluczem”:
ale Ty Matko Najświętsza (...) przyjmiesz poza kolejką wszystkich niepewnych którym się zdawało że znak zapytania jest dłuższy od znaku krzyża (Poza kolejką) którędy do Ciebie (...) może od innej strony na przełaj trochę naokoło od tyłu poprzez ciekawą wszystkiego rozpacz poprzez poczekalnię drugiej i trzeciej klasy z biletem w inną stronę bez wiary tylko z dobrocią jak na gapę z zapasowym kluczem od samej Matki Boskiej (Którędy).
Wszystkie powyższe spojrzenia stanowią refleks dwóch popularnych idei mariologicznych. Po pierwsze, że spodobało się Bogu objawiać swoje szczególne miłosierdzie przez Maryję i uczynić Ją skuteczną orędowniczką, ratującą grzeszników przed Jego zagniewaną sprawiedliwością. Po wtóre, że cześć dla imienia Maryi chroni przed zabłąkaniem ostatecznym i stanowi nawet dla największych grzeszników rękojmię zbawienia wiecznego. Ideę pierwszą znajdziemy już u św. Germana (+733), na Zachodzie podniósł ją Ryszard ze Świętego Wiktora (+1173), szczególnie zaś rozwinął i spopularyzował św. Bernard (+1153). Również druga idea pojawiła się na Wschodzie, między innymi u św. Andrzeja z Krety (+740), zaś na Zachodzie głosili ją św. Bonawentura (1274), św. Antonin z Florencji (+1459), najżarliwiej zaś św. Alfons Liguori (+1787).
„Bóg nasz – mówił św. Bernard w niedzielnym kazaniu w oktawie Wniebowzięcia – jest ogniem trawiącym. Czyż grzesznik nie będzie się bał, że przystępując do Niego, zginie w obliczu Boga, podobnie jak wosk roztapia się w obliczu ognia? (…) Czego zaś miałaby się lękać ułomność ludzka, kiedy przystępuje do Maryi? Nic w Niej przykrego, nic nie budzi lęku: Ona cała miła, wszystkim przynosi mleko i wełnę”.
„Królestwo Boga – streszcza św. Alfons Liguori Jana Gersona (+1429) – polega na sprawiedliwości i miłosierdziu. Pan Bóg podzielił je: sobie zatrzymał królestwo sprawiedliwości, a królestwo miłosierdzia odstąpił Maryi i rozporządził, aby wszelkie zmiłowanie, jakiego ludzie dostępują, przechodziło przez ręce Maryi i od Jej zależało”. Zresztą przypomnijmy sobie nasze Serdeczna Matko:
A kiedy Ojciec rozgniewany siecze,
Szczęśliwy, kto się do Matki uciecze.
Przeciętny człowiek współczesny, podświadomie noszący w sobie deistyczne wyobrażenie Boga (jak gdyby był On jedynie centrum wszechbytu, a nie Tym, „w którym żyjemy, poruszamy się. i jesteśmy”), łatwo gorszy się takim ujęciem: „Czy nie ograbiamy w ten sposób Boga z atrybutu miłosierdzia? Przecież bluźnierstwem byłoby nawet pomyśleć, że jakieś stworzenie przewyższa Boga czymkolwiek, a cóż dopiero miłosierdziem!”
Zestawmy to zgorszenie z innymi wątpliwościami nowożytnej mentalności co do kultu Maryi, a przekonamy się, że wszystkie one płyną z powierzchownych, a może nawet wypaczonych pojęć o Bogu. Przecież w czasach nowożytnych niektórzy posunęli się nawet do całkowitego zakwestionowania religijnej czci dla Matki Bożej: „Kult oddawany Maryi – twierdzili – ujmuje Bogu, bo On ma przecież prawo do całego ludzkiego serca„. „Maryja – brzmiał inny zarzut – zajęła w Kościele katolickim miejsce Ducha Świętego: przecież to Duch Święty jest nieskończenie miłowany przez Ojca i Syna, przecież to On rozlewa miłość Boga na ludzi„.
Otóż Bóg, jest Kimś nieskończenie więcej niż centrum wszechbytu. On jest Wszechobecny – jest cały w każdym miejscu i w każdym czasie, choć zarazem żadne miejsce ani czas nie może Go ogarnąć, jest On bowiem zarazem Transcendentny wobec wszystkiego co stworzone. Właśnie dlatego stworzenia, nawet nierozumne, mogą głosić Boga: „Niebiosa opowiadają chwałę Boga, a nieboskłon obwieszcza dzieło rąk Jego” (Ps 19,2). Tutaj również tkwi tajemnica, dlaczego kochając bliźniego, okazujemy tym samym miłość Bogu: „Gdyby ktoś mówił: «Miłuję Boga», a nienawidził brata swego, jest kłamcą” (1 J 4,20). Z drugiej strony, wszelkie autentyczne dobro, jakie otrzymujemy od bliźnich, jest oczywiście darem Bożym, przede wszystkim darem Bożym: to On przecież uzdalnia człowieka do czynienia dobra.
Bóg podniósł stworzenie, zwłaszcza rozumne, do tak wielkiej godności, że uczynił je jakby sakramentem, przez który okazuje swą dobroć innym stworzeniom i przez który możemy zanosić do Niego nasze odpowiedzi na Jego miłość. Bałwochwalstwo zaczyna się dopiero wówczas, kiedy człowiek depcze tę godność quasi-sakramentu złożoną w stworzeniu i traktuje je jako swoją wartość najwyższą i przedmiot czci ostatecznej. Natomiast nie wolno nam, pod pozorem walki z bałwochwalstwem, sprzeciwiać się woli Boga, który chce „być wszystkim we wszystkim” (1 Krn 15,28). Zarazem, oczywiście, jest Transcendentny wobec wszystkiego. Miłości, jaką do Niego kierujemy, nie wolno ograniczyć do samej tylko miłości bliźniego; również słowo Boże i różne dobra, jakimi On nas obdarza, przychodzą do nas nie tylko za pośrednictwem stworzeń.
Powyższe uwagi dotyczą wszystkich stworzeń, z wyjątkiem tylko mieszkańców piekła. Natomiast Maryja jest stworzeniem najszczególniejszym. Jeśli Chrystus jest Zbawcą wszystkich ludzi i Panem kosmosu, to Ona, która Go urodziła, urodziła Go dla nas wszystkich i dla całego kosmosu. Bóg powołał więc Ją, swoje najmilsze stworzenie, do pośrednictwa w wymiarze powszechnym. Ale również wobec Jej pośrednictwa Bóg jest, oczywiście, Kimś Transcendentnym.
Tę właśnie prawdę znakomicie wyraża obraz miłosiernej Orędowniczki, ratującej przed gniewem sprawiedliwości Bożej. Przecież miłosierdzie okazywane przez Maryję pochodzi od samego Boga, Ona zaś – która dla nas wszystkich urodziła Zbawiciela świata – jest jedynie pośredniczką oraz wezwaniem, aby również przez nas świat napełniał się duchem miłosierdzia, jaki płynie od Boga. Zarazem miłosierdzie Boże przekracza wymiar mysterium fascinans, zawiera w sobie również aspekty budzące drżenie: „Bóg nie pozwoli naigrawać się z siebie” (Ga 6,8). Dlaczego jednak pobożność chrześcijańska nie śpieszy się przypisywać Maryi pośrednictwo w zakresie gniewu i sprawiedliwości Bożej? Może dlatego, żebyśmy również my sami nie poczuli się wezwanymi do takiego pośrednictwa. Przystoi nam naśladować raczej miłosierdzie Boga, niż Jego zagniewaną sprawiedliwość.
Konrad, który utraciwszy wiarę, zachował jednak cześć dla Matki Bożej, należy oczywiście do galerii tych grzeszników, których niezliczone portrety znaleźć można w kazaniach maryjnych. Miłosierdzie Boże, okazywane ludziom za pośrednictwem Maryi, staje się bowiem szczególnie zauważalne wówczas, kiedy dokonuje rzeczy jakby niemożliwych. Bo czy możliwą jest rzeczą nawrócić grzesznika zatwardziałego w swoim złu? Zły łotr nie chciał się nawrócić, choć umierał tuż obok Syna Bożego, który jest samym Miłosierdziem. Żeby się nawrócić, trzeba mieć w sobie bodaj odrobinę potencjalności na łaskę Bożą.
Otóż można zapytać: dlaczego ową resztkę potencjalności na łaskę miałaby stanowić cześć dla Matki Bożej? Na to pytanie odpowiedziałbym następująco: Grzesznik swoim złym życiem neguje zarówno Boga, jak świat Boży. Jeśli jednak zachowa cześć dla najlepszej cząstki Bożego świata, dla Matki Bożej, znaczy to, że nie odrzucił jeszcze całkowicie ani Boga, ani Bożego świata: Maryja jest bowiem miejscem najpełniejszej obecności Boga w stworzeniu, a zarazem najwspanialszym świadectwem, że świat jest Boży.
Wątek maryjnego orędowania za największymi grzesznikami rozwijał zwłaszcza św. Alfons Liguori. Oto jeden z licznych jego przykładów na ten temat:
„Święty Antoni opowiada o jednym grzeszniku: Zdawało mu się raz, że stoi przed trybunałem Bożym. Szatan go oskarżał, a Maryja broniła. Nieprzyjaciel przedstawił przeciw niemu całą listę grzechów, które położone na szali Bożej sprawiedliwości przeważyły o wiele wszystkie jego dobre czyny. I cóż uczyniła wtedy jego wielka Orędowniczka? Wyciągnęła swą miłą dłoń, położyła ją na drugiej szali, i sprawiła w ten sposób, że spadła na korzyść Jej czciciela. W ten sposób dała mu do zrozumienia, że wyjedna mu przebaczenie, jeśli zmieni życie. Rzeczywiście, grzesznik ów nawrócił się po tym widzeniu i rozpoczął nowe życie”
Nie brak tego wątku również w literaturze polskiej:
O, wstąp w me grzechy,
Jak w miasta judzkie,
Swoim imieniem:
Mario z Libanu!
Mario z Egiptu!
Mario z Betlehem!
Jak krzyk skarlały,
Jałowiec ciemny,
Jest moja wiara,
Pozwól jej rosnąć,
Panno wysoka,
Ku niebu dalej!
Tak modli się Jerzy Liebert w Litanii do Marii Panny. Albo przypomnijmy sobie Wilka gromnicznego Kazimiery Iłłakowiczówny: wzruszającą opowieść o wilku, słusznie ściganym za swoje zbrodnie, który się schronił pod płaszcz Matki Najświętszej; Ona go nie tylko uratowała, ale i upomniała dobrotliwie i doprowadziła do nawrócenia.
We wspomnianej galerii grzeszników, Konrad wyróżnia się tym, że obciążają go nie tyle złe czyny, co niewiara i pycha. Starzy kaznodzieje naiwnie utożsamiali grzech ze świadomym przekroczeniem prawa Bożego. Konrad jest grzesznikiem już nowych czasów, które są prawie nieświadome swojej grzeszności. Jego grzech nie polega na tym, że brak mu szlachetności lub poświęcenia, ale na tym, że jest szlachetny i poświęca się, kierując wyłącznie własnym rozumem, zapominając o tym, że świat jest Boży. Grzech ten ściągnąłby go w otchłań lucyferyczną. Na szczęście Konrad nie do końca zapomniał o tym, że świat jest Boży: „on szanował imię Najświętszej Twej Rodzicielki”. I to go uratowało.
https://opoka.org.pl/biblioteka/T/TD/matka_boza/mb_niewierzacych.html
