Chrystus zmartwychwstał – prawdziwie zmartwychwstał! Alleluja!
Tym wielkanocnym pozdrowieniem pragnę Wam Wszystkim podziękować za życzenia świąteczne; zarówno te zamieszczone tutaj w komentarzach, jak i te które dotarły na pocztę e-mailową. Nawet od Barki, mimo że choruje, przyszedł sms. WSZYSTKIM WAM serdecznie dziękuję za pamięć i za życzliwość. To dodaje mi otuchy i…podbudowuje. Choć czasami mam ochotę zdezerterować.
Na „świeżo”, po przeżyciu Triduum Paschalnego, chcę podzielić się swoja refleksją [każdy zapewne ma swoje odczucia, ale nie każdy może się nimi dzielić ]. Mam ten komfort, że mogę je sobie zapisać na blogu; cha…cha… pomyślcie – może warto mieć takie miejsce w sieci, gdzie zostawi się trochę, tych kłębiących się w głowie myśli ??? dzięki temu łeb [jak „castrol” – to po śląsku] nie rozsadzi, nie rozwali 😀 . Tyle g`woli wstępu. Dobrze… do rzeczy.
Triduum Paschalne – Wielki Czwartek. W kościele dużo ludzi [Proboszcz pewnie sobie marzy – żeby tak codziennie tyle było 🙂 ]. Byliśmy dużo wcześniej zanim zaczęły się uroczystości, więc miejsce siedzące się znalazło. Niektórzy musieli stać. Warto było. Pamiątka Ostatniej Wieczerzy, choć dla nas to była WIECZERZA. Zostaliśmy nakarmieni Ciałem i Krwią Zbawiciela, czyli Komunia św. pod dwoma postaciami [od dawna mi się to marzyło i…się ziściło]. Nie zostaliśmy rozesłani do domów błogosławieństwem kapłańskim, nie było pożegnania znakiem krzyża.Triduum Paschalne trwało.
Triduum Paschalne – Wielki Piątek. O godz. 15;00 Droga Krzyżowa. Tłumu nie było, ale za to o godz. 18;00 na Liturgii na cześć Męki Pańskiej pełny kościół wiernych. Z trudem udało mi się, tak na samym brzegu ławki posadowić swe cztery litery [kto późno przychodzi….]. Proboszcz uwijał się jak w ukropie. Nie jest łatwo nad wszystkim zapanować, wszystko dopilnować i wszystkiemu zaradzić. Niektórzy ministranci „nowicjusze”, dopiero co dołączyli do grupy służby ołtarza. Trzeba przypomnieć, wskazać, pokierować. Nic więc dziwnego, że miała miejsce mała wpadka. Tabernakulum zamykane jest na kluczyk, ale zawsze kładzie się go obok [jest na to odpowiednie miejsce]. W Wielki Piątek po Drodze Krzyżowej ktoś kluczyk zabrał do zakrystii [może nieświadomie], dlatego nikt o tym nie pamiętał, a może nawet nikt nie wiedział. Podczas Liturgii Męki Pańskiej, kiedy nadeszła pora komunii św. Ksiądz od ołtarza do tabernakulum, maca ręką obok, a kluczyka nie ma. Żachnął się – co robić? Spojrzał w bok na szafarza komunii [co wyrażał jego wzrok??? zakłopotanie? strach? bezradność?]. Pan Heniek w mig pojął o co chodzi i pędem do zakrystii. Trochę trwało, a Proboszcz zamarł w bezruchu przed tabernakulum. MODLIŁ SIĘ. Improwizacja? NIE. To chyba zrządzenie Opatrzności, aby w tym „uwijaniu się” złapać oddech, przez chwilę kontemplować. Nasz proboszcz jest przepełniony duchowością, pobożnością i gorliwością w pełnieniu posługi duszpasterskiej, ale widać i taka chwila była w zamyśle Opatrzności. Szafarzy komunii u nas jest 4 + Ksiądz, więc mimo dużej frekwencji wiernych, sprawnie u nas wychodzi komunikowanie. Szczęśliwa i zadowolona wróciłam do domu.
Triduum Paschalne – Wielka Sobota. Dzień ciszy, oczekiwania i rozważania Męki i Śmierci Chrystusa. Wierni przychodzą wówczas do kościoła, aby modlić się przy Grobie Pańskim – jest tam wystawiony Najświętszy Sakrament. U nas nie ma warty [straży] przy Grobie Chrystusa. Od rana źle się czułam. Byłam tylko na święceniu pokarmów i na modlitwie przy Bożym Grobie. Obok stała skarbona; [Od 45 lat w całym Kościele w Wielki Piątek przeprowadzana jest zbiórka na potrzeby chrześcijan mieszkających w Ziemi Świętej. Fundusze pochodzące z kolekty są głównym źródłem utrzymania świętych miejsc w Ojczyźnie Jezusa i wspólnot na Bliskim Wschodzie]. Nie dałam rady uczestniczyć w Wigilii paschalnej.
Wigilia paschalna jest centralnym momentem Triduum Paschalnego i całego roku liturgicznego, najważniejszym wyrazem liturgicznej celebracji misterium paschalnego. Wszystkie obrzędy wigilii paschalnej odbywają się w nocy: nie wolno ich rozpocząć, zanim nie zapadnie noc, a należy je zakończyć przed świtem niedzieli.
NIEDZIELA ZMARTWYCHWSTANIA PAŃSKIEGO. Rezurekcja już o godz. 6;30, [wszak do godz. 6;00 obowiązuje cisza nocna]. Przewodniczył jej biskup gliwicki – Jan Kopiec- po odprawieniu Wigilii Paschalnej w Gliwicach. Mąż zdążył się wybrać na tą uroczystość [ ja potrzebowałam więcej czasu na „ogarnięcie się” więc spasowałam]. Wrócił wielce zadziwiony – tyle ludzi na procesji. Niebywałe. Uczestniczyli w niej nie tylko nasi parafianie, ale także znajomi [z widzenia] z okolicznych parafii. Jak na nasze możliwości osiedlowe, to był tłum ludzi. Byłam święcie przekonana, że na sumie to będę mogła sobie wybierać miejsce/ławkę, w której wygodnie się rozsiądę. Akurat. Ledwie udało mi się [ i to po znajomości 🙂 ] przycupnąć na brzegu ławki. Kościół był wypełniony wiernymi „po brzegi”. Nawet trzeba było zostawić otwarte [główne] drzwi wejściowe, bo wszyscy nie zmieścili się w środku, a na zewnątrz nie ma głośników. Jakże wielu przystąpiło do komunii św. Kiedy to zobaczyłam, nasunęła mi się myśl – wiernych praktykujących winno się liczyć w kościołach od Wielkiego Piątku do Niedzieli Zmartwychwstania włącznie, aby pokazać, że nieprawdą jest liczne odchodzenie ludzi od KK.
NIE DO WIARY, nasz kościół jest za mały…. tyle osób pragnie, tęskni i szuka Boga, że… głowa mała. Wielu znajduje GO w naszym kościele. Pamiętam, gdy reaktywowaliśmy inicjatywę budowy kościoła na osiedlu, to niektórzy nas wyśmiewali; pukali się w czoło na tą wiadomość. Przecież powszechnie wiadomo było [zwłaszcza na tych terenach], że w Niemczech, gdzie wielu stąd jeździło do pracy, kościoły się zamyka, a nam zachciało się… kościoła. Przy ogromnej determinacji mieszkańców oraz głównego inwestora – budowniczego księdza Antoniego, dziś z dumą możemy powiedzieć – ten kościół był bardzo potrzebny. Świadczy o tym frekwencja wiernych. Duża zasługa w tym obecnego Proboszcza – ks. Jana. Widziałam go dziś zadowolonego, uśmiechniętego, dumnego i pełnego wdzięczności zarówno dla uczestników uroczystości jak i dla tych, którzy pomogli mu przygotować całą oprawę obrzędów, aby tradycji stało się zadość na cześć i chwałę Bogu Trójjedynemu. Niech mi ktoś teraz powie, że KK „na wymarciu„, to zapraszam go do nas na uroczystości Triduum Paschalnego. Póki będą tacy Kapłani, jak nasz Proboszcz [niewolnik konfesjonału, spowiadał nawet do późna w Wielką Sobotę, bo może ktoś z przyjezdnych zechce skorzystać z sakramentu pokuty]; póki będą tacy wierni, jak nasza wspólnota parafialna [a jest takich parafii wiele w kraju], to spełnią się słowa Jezusa;
„Ty jesteś Piotr, czyli Opoka, i na tej opoce zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne go nie przemogą…”. CHWAŁA PANU!
[obrazek z netu]